princenhage.net

Pius Mabiala dankt de inwoners van Princenhage

In de jaren 50 en 60, net na het onafhankelijk worden van Belgisch Congo, werkte missionaris Ben van den Boom er. In die moeilijke jaren hield hij zich veel met de jeugd bezig en een van de activiteiten die hij organiseerde was een groot kinderkoor van zo'n 60 kinderen dat daar de sterren van de hemel zong. Daar maakte hij zelfs nog een toernee mee door Europa!

In 1974 verliet Ben het missiewerk en kwam terug naar Nederland. Twee van zijn zangers die in zijn ogen een goede studie verdienden maar dat niet zouden krijgen in de Congo nam hij in 1978 onder de hoede in de stichting Pius Mabiala: Pius Mabiala en Michel Olowa en zij kregen de mogelijkheid om in Mons, België een opleiding te volgen. Pius aan de FUCAM, de Katholieke Universitaire Faculteit van Mons en Michel aan de hogeschool. In de weekeinden kwam Pius 'thuis' in het gezin Van den Boom waar inmiddels ook 2 kinderen waren, Isabelle en Jeroen.

Pius en Michel studeerden in 1984 af. Pius in de commerciele wetenschappen en management, Michel als accountant. Pius kwam in Congo in dienst van Unilever en bij de overheid, Michel is accountant bij een groot kantoor. De stichting steunde ook pater Jan Mol in Congo. Jan Mol is inmiddels overleden.

Pius moest van de toenmalige overheid zijn Christelijke naam veranderen in een Congolese naam en hij werd Siamina en als zodanig werd hij geregistreerd aldaar. Hij werd door de voortdurende onzekerheid in Congo gedwongen om ook domicilie te kiezen in België. In 1991 huwde hij zijn Hortense, en ze kregen 3 kinderen: Andy, Jordan en Ken waarvan de eerste twee al afgestudeerd zijn. Hij pendelt heen en weer tussen Congo en Liedekerke bij Brussel: meer in Congo dan thuis helaas, zoals hij dat zegt. De economische toestand in de inmiddels Democratische Republiek van Congo is nog verre van optimaal, maar hij maakt er het beste van. Hij woont in de voor ons onvoorstelbaar grote stad Kinshasa: 18 miljoen inwoners, daar past Breda 100 keer in.

Siamina oftewel Pius is de bevolking van Princenhage uiterst dankbaar dat juist hij de kans gekregen heeft om te gaan studeren. Hij zegt daarvan dat Ben en de Princenhagenaars de enige juiste weg bewandeld hebben om hulp tot een succes te maken: geen geld geven om vis te kopen, geen steun om dingen te maken maar steunen om te mensen te leren om het zélf voor elkaar te krijgen. Geen vissen geven, maar léren vissen zoals hij dat zo mooi zegt. Enfin, hier spreekt in elk geval een dankbaar mens die Princenhage in zijn hart meedraagt. 'Un grand MERCI pour vous tous'

Overige nieuwsberichten