princenhage.net

Naamloos graf Jan Strube kreeg eindelijk zijn naam (12.4)

Foto en tekst: Rinie Maas. Vrienden van Jan Strube, dochter Sonja Strube en familie bewonderen de gedenksteen

Jan Strube heeft zijn naam voor de eeuwigheid! Door Sonja Strube, de dochter van de regionaal bekende kunstenaar Jan Strube is op zijn tot voor kort naamloze graf op het protestantse Haagveld in Princenhage, dankzij de vrienden van Strube, een gegraveerde gedenksteen onthuld.

Vier keer wisselde de lithosteen van plaats en naar we mogen aannemen, dit keer voor de laatste keer. Uitgehouwen uit het rotsgebergte van Zuid-Beieren kreeg de steen een plekje aan de Zanddreef in het atelier van Jan Strube; toen Jan zijn houten pers de deur uitdeed behield Jan het aambeeld.

Aambeeld
Hij deed dat om kunstwerken te kunnen voltooien; het zware geval heeft daarna jaren het tuinpad geplaveid naar zijn voordeur. Glibberig als hij was werd hij door kleindochter Ineke, die in grootvaders houten huis woont, in 1985 uit de grond gehaald en in 2014 is hij als gedenksteen, gegraveerd en met namen, dankzij de Vrienden van Jan Strube, op zijn naamloze graf geplaatst.

Voor het oog van elke passant hebben Jan Strube en Dina Bogers, zijn vrouw, tussen de bloesem en het prille groen van het Princenhaagse Haagveld, nu hun serene laatste rustplaats. Met genoegen memoreerde Anton Joosen dit karakter van de steen “waarop de voetstappen van Jan zijn gezet”.

Kunst
Ad van Melis, voorzitter van de Stichting Vrienden van Jan Strube, bracht naar voren hoe hij tijdens zijn gemeenteloopbaan op Prinsenbeek, op verzoek van burgemeester Baetens, kennis maakte met Jan Strube met een door grijs haar omkranst hoofd die voor een pas gemaakt schilderij had plaatsgenomen. Het schilderij kon Van Melis herinneren maar vooral Jan Strube zelf. Hij was toen ik hem bezocht net zo oud als ik nu. Ik was zeer onder de indruk van hem. Anton Joosen gaf inzicht in zíjn ervaringen. Hij vertelde hoe hij als scholier voorbij het atelier kwam en een gestalte zag in de tuin. Dat was Jan Strube. Ik heb hem niet gesproken; zelfs geen oogcontact met hem gehad. De schrijver van het boek over Strube liet weten, dat het gebrek aan contact, geen enkele belemmering was geweest om diep onder de indruk te komen van Jan's kunst, met zijn oeuvre 'Het leven en werk van Jan Strube (1892-1985)' als gevolg.

Bewustzijn
Na een muzikaal intermezzo door mevrouw Van Poppel die op de blokfluit het in deze dagen passende Sarabande van Händel speelde onthulde dochter Sonja Strube voor de vele aanwezigen en de familie niet zonder emotie de met een doek afgedekte steen. Oh, wat mooi, wat goed dat vader en moeders plekje nu compleet is, was haar reactie. Meteen hierna floot een vogel in een Japanse kers zijn eigen lied alsof Jans leven opnieuw ontsprongen was. Gevoelige woorden gingen over en weer en de stoet trok naar het Princenhaagse Museum om daar een kostbaar kleinood Kleine vertellingen door mijn vader door Sonja Strube in ontvangst te nemen. Niet echter voordat Cees van Oosterhout de graven van oom Cent en opa van Gogh had aangewezen. Daarmee gaf hij de spreuk inhoud dat de stad en zijn burgerlijk bewustzijn wordt opgebouwd op het kerkhof. Met de namen van Jan Strube en Dina Bogers op hun graf is aan dat bewustzijn een schitterende impuls gegeven.

Overige nieuwsberichten